De eerste dagen in het ziekenhuis!

Hallo allemaal!
De afgelopen dagen waren weer erg bijzonder. In deze 3 dagen is er al zoveel gebeurd, dat ik maar vast een blog plaats. Anders moeten jullie aan het eind vd week heeeel veel in één keer gaan lezen! Dus ik splits het maar even op!
Maandag 14 Oktober, what a day. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde, zouden we om 7 uur ’s morgens vertrekken naar het ziekenhuis ‘Muzeyi’. Dikke prima allemaal, om kwart voor 6 stonden we op om de laatste dingen in onze koffers te doen en ons klamboetje van ons bed te halen om ook weer mee te nemen. Bepakt en bezakt stonden wij dus stipt op tijd bij de Youth Office met de veronderstelling dat Father Japeth ons hier om 7 uur op zou pikken, er van uitgaande dat dit best wel eens een uur of 8 zou kunnen worden. Toen was hij er echter nog niet, dus belden we hem een aantal keer op. Helaas stond zijn telefoon uit. Gelukkig had ik het telefoonnummer van Father Vincent, die bij hem in huis woont. Ik belde hem en vroeg of hij tegen Japeth kon zeggen dat wij op hem aan het wachten waren met onze (in de prachtige ochtendzon staande) koffertjes. Toen er rond kwart voor 9 nog steeds geen Father Japeth in het zicht was en wij ondertussen (met onze slaperige koppen) alweer 800000 mensen begroet hadden die vroegen waarom wij daar stonden met onze koffers, belden we maar een taxi die ons naar het huis van Japeth kon brengen. Na een kwartiertje zagen we de taxi aan komen rijden die ons kennelijk niet had zien staan (wat nog al een wonder is hier, aangezien we behoorlijk opvallen). We zagen hem als een bezetene zoeken door de weilanden (kale grond) tussen ons huis en het Youth office in. Maar weer een belletje plegen dus dat we nog geen 100 meter van hem vandaan stonden….. Wij dachten dat ze het gewend waren hier in Zambia om vroeg op te staan vanwege de zon, maar kennelijk dacht deze man er anders over, want zijn ogen zaten volgens mij nog redelijk dicht.. Enfin, iets over negenen kwamen we dan toch aan bij Father Japeth, die nog heerlijk aan het snurken was. Ik ben er maar even lekker bij gaan liggen, want was aardig vermoeid van het lange wachten.
Nee hoor, hij is door een andere Father zijn bed uit gesleurd en kwam rustig de kamer binnen gewandeld waar wij ons hadden gesetteld met onze spullen. ‘Oooh ja, we zouden naar Muzeyi vandaag. Maar ze hebben niet meer gereageerd en het blijkt dat de stafleden van het ziekenhuis niet aanwezig zijn dus we kunnen daar niet meer heen’. Eindelijk zouden we gaan doen waar we ons zo op verheugd hadden, dus dit was echt even een domper. We vroegen Japeth of hij niet kon regelen dat we deze week bij een ander ziekenhuis terecht konden, dus hij ging bellen. Yes, goed nieuws. We kunnen naar Minga! Japeth zei dat we rond 10 uur weg zouden gaan, wat op zijn ‘Zambiaans’ uiteindelijk dus 1 uur werd. Rond een uur of 5 kwamen we aan bij Minga. Ons eerste ziekenhuisavontuur, en inderdaad. WAT een avontuur! Omdat het zo kortdag was dat we een week bij Minga zouden verblijven, was er bij de Sisters in huis geen plek meer voor ons wat betekende dat we bij de Fathers zouden gaan slapen. Op zich niks verkeerds aan natuurlijk…  Van de buitenkant zag het er armoedig maar wel mooi en schattig uit dus ik blij! Tot we de kamer zagen… Het had wat weg van een kelder. Het was een donker hokje waar we precies 3 bedden in kregen. Lekker warm en knus dus… Voornamelijk warm. De hele dag was het zeker zo’n 40 graden geweest hier en ook ’s avonds koelde het niet af. Omdat we geen raam of wat dan ook open konden doen in onze ‘kamer’ was het daar helemaal heet! Toen ’s morgens om kwart voor 6 de wekker ging (omdat we om 6.40 zouden ontbijten bij de sisters) waren we allemaal helemaal doorweekt van het zweet. We sprongen ons bed uit om even heerlijk onder een koude douche te gaan staan. Nou, niet dus. De douches deden het niet. Dan maar even een kattenwasje…… We waren echt bang voor het feit dat we een hele week zonder douche zouden moeten! Ik ben al aardig aan het integreren hier in de samenleving, maar aan het feit dat ik niet zou kunnen douchen zou ik toch echt niet kunnen wennen! Maar ach, voor vandaag zetten we onze pokerface op, we doen alsof er niks aan de hand is en we hartstikke blij zijn met het onderkomen! Na het ontbijtje bij de sisters gingen we naar de dagelijkse overdracht. Het begon met zingen, wat ik hier echt fantastisch blijf vinden! Zambianen zingen op zo’n leuke manier, dat ik alweer vrolijk werd. We moesten ons voorstellen aan iedereen en gingen in overleg met de doctoren wat wij in deze week voor hen konden betekenen en wat we zelf wilden doen. Uiteindelijk besloten we dat we de ochtenden gaan werken op verschillende afdelingen (Karlijn en ik op de kraamafdeling, kinderafdeling en we lopen een ochtend mee met de dokter). ’s Middags zouden we dan tijd hebben om met mensen te gaan praten en onderzoek te doen voor ons project. Super leuk dus! Terwijl we de rondleiding kregen, keken we echt onze ogen uit. Bij de screening zaten echt tientallen mensen op de grond te wachten tot ze aan de beurd waren. Ze kijken je allemaal aan zo van ‘Help me!’, dat vond ik echt wel naar om te zien. Er zat 1 vrouwtje tussen waar gewoon niks meer van over was. Het leek meer een skelet dan dat het nog een mens was.. Echt heel bizar om te zien. Zulke dingen zal je in NL echt niet tegen komen. Ze hebben hier verder 4 afdelingen in het ziekenhuis; Mannen, vrouwen, kinderen en kraam. Op deze afdelingen liggen mensen met veel verschillende ziektes. Op de mannen bijvoorbeeld liggen er een paar met tbc, malaria, schotwonden, HIV/Aids etc. Op zo’n afdeling liggen ongeveer 20 patiënten en er werkt 1 verpleegkundige (omdat ze gewoon niet meer mensen hebben hier). De verpleegkundigen die hier werken moeten dus echt álles weten en moeten een hele afdeling runnen. Heel anders dan dat het in NL gaat. Het is wel zo dat de verpleegkundige hier alleen maar de zorg geven die familieleden de patiënt niet kunnen geven (dus echt de medische zorg). Verder doen de familieleden eigenlijk alles. Ze wassen de patiënt, koken voor hem, slapen ’s nachts onder hun bed zodat ze kunnen helpen als er iets aan de hand is etc.
Daarnaast liggen de mensen hier echt hutjemutje op elkaar. Vooral op de kinderafdeling vond ik het heftig om te zien. Heel veel zieke en huilende kindjes met z’n allen (én hun moeders) in één ruimte. En dan dus ook daar maar weer één verpleegkundige op de afdeling.
Wat ik ook echt bizar vond om te zien/horen, was toen bij het mortuarium. Het mortuarium deed het niet, dus het was daarbinnen niet koud, maar omdat dit de enige was die ze hadden moesten de mensen hier wel in liggen wanneer ze kwamen te overlijden. Ze zeiden dan tegen de familie dat ze hem/haar snel moesten begraven. Daarnaast telt het mortuarium slechts 3 lades. Wanneer er op een dag bijvoorbeeld 6 mensen komen te overlijden, worden die gewoon met meerdere in 1 la gedaan (op elkaar). Niet echt een fijne gedachte lijkt mij. Achter het mortuarium is de ‘begraafplaats’. Dit is gewoon een open bos waar je een gat mag graven en je familielid erin kan begraven. Vooraan lagen alle baby’tjes en achteraan was bedoelt voor de ouderen. Bij de baby’tjes lagen wel steentjes op de plek waar ze begraven waren, maar bij de volwassenen was dit niet het geval. Het lijkt mij dus dat ze soms gewoon per ongeluk weer iemand opgraven. Wij zijn heel blij dat we in de droge tijd in dit ziekenhuis zitten, de begraafplaats ligt nl op een berg en wanneer het regenseizoen begint dan komt de grond omhoog. Het zou dus zo maar kunnen dat als mensen niet diep genoeg begraven zijn, ze ineens weer boven de grond komen en de berg af glijden. Nee, bah. Hier moeten we helemaal niet over nadenken! Haha, we zijn in ieder geval blij dat het nog niet regent!! 
Op een gegeven moment kwam er een oud vrouwtje naar ons toe en begon in het Zambiaans tegen ons te praten. Ze kon niet goed lopen omdat ze verband om haar voet had. Ik vroeg een verpleegkundige wat die vrouw had, en ze zei dat die vrouw ‘behekst’ was. Dit is iets waar ze hier in Zambia heel sterk in geloven. Als je een ziekte hebt en het geneest niet, dan ben je volgens de mensen behekst. Soms is een hele familie ziek, dus is de hele familie behekst. Het is echt heel apart dat mensen daar zo sterk in kunnen geloven..
Nadat we dit allemaal gezien hadden in de ochtend, waren we helemaal kapotschki. Ten eerste natuurlijk omdat we slecht hadden geslapen in ons ‘hokje’ en daarnaast omdat we zo veel gezien hadden. We gingen naar de sisters toe om daar te lunchen. De sister zei dat we er moe uitzagen en dat we na de lunch maar even moesten gaan rusten. Dat leek ons een prima plan! Na de lunch nam ze ons mee naar een kamer toe waar een bed stond. Ze zei tegen mij dat ik daar in moest liggen en Karlijn moest met haar meelopen. Vervolgens kwam er een man aan met een ander bed die hij bij mij in de kamer zette zodat Karlijn naast me kon gaan liggen. Wij lagen natuurlijk helemaal dubbel, want in Nederland is dat helemaal niet gebruikelijk. We zaten samen een beetje te kletsen en te lachen in bed, totdat er een sister de kamer binnen kwam om ons te zeggen dat we stil moesten zijn omdat we moesten rusten. Het is echt zo schattig hoe die sisters zich om ons bekommeren, het is net alsof het allemaal moeders van ons zijn. We zeiden tegen de sister dat deze kamer veel mooier was dan de kamer die we hadden bij de Fathers. We vroegen haar of we hier misschien konden douchen omdat de douches het bij ons niet deden. Dit vonden ze goed, en… Ze hebben hier zelfs een douche met warm water!! We zijn ’s middags gelijk met onze spullen naar de Sisters gelopen om een douche te nemen, we klaarden er gelijk van op! Terwijl we onder de douche stonden, hoorden we allemaal mensen timmeren en zagen we bedden heen en weer gaan. Bleek dus dat ze een nieuwe kamer voor ons aan het inrichten waren en ze stonden erop dat we onze spullen zouden halen en bij hun kwamen slapen. Onze dag kon niet meer stuk!!!  We hebben ook echt heerlijk geslapen in onze nieuwe kamer. Er lopen hier alleen wel een aantal katten rond die ’s avonds over ons dak lopen en heel hard miauwen. ’s Nachts komen er honden de tuin binnen om te zoeken naar eten. Ik vind honden echt geweldig, maar dit zijn gewoon monsters! Die beesten zijn hartstikke agressief en als ze je zien rennen ze gelijk op je af, laten hun tanden zien en blaffen als een gek! Gelukkig hebben ze een hekje voor de tuin dat ze niet bij ons kunnen komen… Voor die beesten moeten we echt oppassen want er bestaat een hele grote kans dat ze rabiës hebben dus als ze je bijten dan ben je de lul. En of ik dan heel blij moet zijn dat we nu bij een ziekenhuis zitten, weet ik niet. Als ik zie hoe ze hier met naalden omgaan denk ik dat ik er alleen maar slechter uit zal komen als ik een injectie moet hebben!
Toen ik ’s middags lekker buiten zat om een verhaaltje in mijn dagboek te schrijven, werd er naast mij even een kip geslacht. Dit is hier de normaalste zaak van de wereld, maar toen ik ’s avonds een kippenpoot op mijn bord had liggen moest ik toch even slikken voordat ik het ging eten…
Woensdagochtend gingen Karlijn en ik naar de kraamafdeling. Er waren nog 4 Zambiaanse studenten en er werkte een verpleegkundigen. ’s Morgens moesten eerst controles gedaan worden bij de baby’s en moeders. De verpleegkundige ging ons vertellen wat voor controles er allemaal gedaan moesten worden. Er lag al een moeder met een baby op bed waar de controles bij uitgevoerd moesten worden. Toen de verpleegkundige vroeg ‘Wie gaat vandaag de controles doen?’ Zeiden ze allemaal tegelijk ‘Lourien’. Nou, lekker dan. Ik had de helft niet begrepen van wat hij allemaal verteld had en ik moest ineens allemaal dingen gaan doen. Ik heb natuurlijk in de kraamzorg gewerkt, dus wist wel wat bepaalde controles inhielden. Ik vond het dus zeker wel leuk om te doen!
Rond 10 uur kwam er een vrouw binnen die zei dat ze last van haar rug had. Een studente ging toucheren en het bleek dat ze al 6 cm ontsluiting had dus dat ze ieder moment kon gaan bevallen. De vrouw was aan het huilen van de pijn, dus ik ben haar gaan masseren. Ook moest ik met doeken om haar heen zwaaien, omdat het binnen zo’n 40 graden was dus die vrouw had het hartstikke heet! Ik stond daar dus een beetje te zwaaien en te masseren, toen ze ineens heel hard in mijn arm kneep. Er SPOOT vruchtwater over het bed heen dus ik schrok me dood. Ik zei tegen een studente dat de baby er aankwam dus ze kwam erbij. Net toen ze haar handschoenen aan had, kneep de vrouw nog een keer hard in mijn arm en ‘floep’ daar was de baby al. Ik hoop toch dat ik ook zo’n snelle en makkelijke bevalling zal hebben later…… Ik bleef staan omdat ik wist dat de placenta er ook nog uit moest. Nou, dat was een peace of cake hoor. De verpleegkundige trok aan de navelstreng, ging met zijn hand in de vagina en trok dat ding er zo uit! Ik werd er wel een beetje onpasselijk van, vooral omdat die vrouw behoorlijk pijn had wanneer hij zijn hele hand erin stopte. En daarnaast, echt alles, maar dan ook echt álles zat onder het bloed. Het sijpelde over de grond heen en toen ik naar mijn jasje keek zag ik dat er allemaal bloedspetters op zaten. Ook op mijn benen zat bloed. Eigenlijk gewoon overal. Ik weet niet precies hoe dat in Nederland gaat, maar dat zal vast iets nauwkeuriger gebeuren allemaal… De vrouw werd even met een doek afgedroogd en moest daarna weer opstaan omdat het bed vrijgemaakt moest worden voor het geval er een volgende bevalling plaats zou vinden. Ze liep weg met haar baby alsof er niks gebeurd was. Dan te bedenken dat de vrouwen in Nederland vaak wel een week lang in bed blijven liggen omdat ze moe zijn en pijn hebben. Nee hoor, deze vrouw gaat de volgende dag met haar baby weer naar huis. Misschien moet ze wel tientallen kilometers lopen om thuis te komen, en daar gaat het leven gewoon weer verder. Nog even voor de duidelijkheid: De vrouwen komen hier alleen heen. De man blijft gewoon thuis om te werken en ziet het wel wanneer zijn vrouw weer terug komt. Ik vond het echt een hele bijzondere ervaring. Ik hoop trouwens niet dat jullie onpasselijk geworden zijn van mijn verhaal (Ik denk mijn vader wel……).
’s Middags kregen we weer een overheerlijke lunch bij de sisters en daarna zijn we weer gaan rusten.
Morgen ga ik dus helpen op de kinderafdeling. Ik ben heel benieuwd! Aan het eind vd week zullen jullie wel weer een blog van mij zien verschijnen!
Liefs, Zulu