Het einde is in zicht!!

Hallo allemaal,
Hier weer een blog vanuit Zambia. Het regenseizoen is hier nu echt begonnen en ik begrijp ook wel waar het woord ‘regenseizoen’ vandaan komt. Wat een bizarre buien!!! We kunnen elkaar niet verstaan als het regent maar we kunnen er wel goed onder douchen.  Ik heb al een tijdje geen blog geschreven dus ik heb weer aardig wat te vertellen. Ik zal proberen het kort te houden zodat het niet een té lang verhaal wordt…
Zaterdagochtend 30 November zouden Alien, Eline, Anne, Nicolien en ik ’s morgens om 4 uur een berg in Chipata beklimmen om de zonsopgang te bewonderen. We zouden opgehaald worden door 3 Zambianen die ons mee wilden nemen. Wij stonden dus rond kwart voor 4 ’s morgens klaar om te gaan, maar zoals we inmiddels al gewend zijn komen Zambianen niet vaak op tijd. Ook nu was dat zo. Rond kwart voor 5 waren ze er nog niet en de lucht begon al wat lichter te worden. Die zonsopgang konden we dus niet meer redden. We zijn er inmiddels al aan gewend dat de mensen hier altijd te laat komen en daar hebben we ook al wat meer vrede mee gekregen, maar op een zonsopgang kan je natuurlijk niet te lang wachten ;-). We zijn dus maar weer naar bed gegaan. Om 8 uur gingen we naar HBC Mary mother of god om daar onze laatste test af te nemen. Inmiddels hebben we ook alle uitslagen van de testen en het blijkt dat St. Annes het slechtste scoort. Hier zijn wij behoorlijk van geschrokken want St. Annes is de enige Home Based Care die hier van studenten lessen hebben gehad. Vanaf het moment dat hier studenten komen krijgen de caregivers van St. Annes al lessen, dus we hadden verwacht dat zij wel het beste zouden scoren in de test.
Omdat we de afgelopen weken veel voor onze projecten zijn bezig geweest maar verder niet veel konden doen, hadden een paar van ons zin om weer wat leuks te doen. Riaan had ons gevraagd of we met hem naar South Luangwa (safari) toe wilden. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen!! :D Niet iedereen wilde mee, dus zijn we met Anniek, Karlijn, Jeroen en ik gegaan. Riaan zei dat we in het huis van de eigenaren van park zouden slapen. Ik was blij dat hij niet bij Croc Valley wat had geregeld. Maar ineens was op het laatste moment zijn plan gewijzigd en gingen we dus toch naar Croc Valley. Het zweet brak me alweer uit maar ik nam me maar voor om gewoon normaal te doen. Riaan had in ieder geval geregeld dat we gratis konden overnachten, dus dat maakte het wel een beetje goed.
De reis naar South Luangwa duurde wat langer dan verwacht. Riaan wilde ons een winkel laten zien, dat was ook echt de moeite waard! Het was een textielshop waar Zambianen allemaal kussenslopen, lakens etc met de hand maakten. Het was echt heel erg gaaf om te zien en ik was in één slag verliefd op alle spullen die ze maakten. Het was alleen wel erg duur… Toen we weer verder reden richting Croc Valley moesten we stoppen omdat er een groep van zo’n 15 olifanten de weg over stak. Ze liepen echt heel dicht langs onze auto heen! Super vet. Ze namen alleen wel hun tijd dus het duurde even voordat we weer verder konden…
Aangekomen bij Croc Valley kregen we 2 chalets. 1 voor de mannen en 1 voor de vrouwen. Het waren echt super mooie en schattige huisjes om te zien en ze stonden heel afgelegen. Een grote kans dus om weer olifanten of andere beesten bij onze slaapplek te zien  Toen we geïnstalleerd waren gingen we nog snel wat eten en zijn daarna gelijk op safari geweest (avondsafari). We hebben dit keer ook weer ontzettend veel dieren gezien! Omdat het in de tussentijd (na de vorige keer dat we er waren) een paar keer geregend had zag het park er gelijk anders uit. Het was ineens een stuk groener en het leek alsof er ook veel meer bomen stonden (wat me wel stug lijkt :P). De vorige keer hadden we geen slang gezien en ik hoopte erop dat we ze dit keer wel zouden zien, vanwege het weer was de kans ook een stuk groter geworden. En ja hoor, we hebben er in totaal wel 4 gezien! In het safaripark zelf maar 1. Dit bleek een cobra te zijn. Naast deze slang hebben we dit keer wel 4 luipaarden gezien, dat zijn echt hele vette beesten. Op een gegeven moment stond er een groep van 4 olifanten op de weg. Wat doet onze driver? Die knakworst geeft gewoon ff gas bij! Die beesten werden natuurlijk bang en agressief dus begonnen te steigeren, te toeteren en daarna (gelukkig) weg te rennen. Wat een prutser zeg… Er word altijd verteld dat het hun territorium is dus dat je op afstand moet blijven. Ik denk dat deze kerel nog niet ingewerkt was ofzo. Het was in ieder geval wel weer een super leuke en vette safari! Toen we terug waren op ons kamp zijn we weer wat gaan eten, hebben we nog wat drankjes gedronken aan de bar en ging ik nog een paar potjes poulen. Op een gegeven moment wilde ik gaan douchen dus vroeg ik een bewaker mee te lopen naar mijn chalet. Toen ik onder de douche vandaan kwam zag ik ineens dat er wel 300 ontzettend grote en vieze insecten in ons huisje (en voornamelijk in onze klamboe) zaten. Dat kwam natuurlijk omdat ik het licht aan had gezet en die beesten kunnen overal binnen komen in zo’n huisje omdat het gemaakt is van riet…. Oeps. Ik wilde zo snel mogelijk ons hutje uit want die kevers en kakkerlakken zijn hier echt van een grootte waar ik niet heel vrolijk van wordt. Ik besloot dus om naar buiten te gaan en een bewaker te zoeken die de insecten weg kon halen. Ik had geen lamp meegenomen dus moest uitkijken waar ik liep. Op een gegeven moment staat er zo’n 2 meter voor me iets heel groots en het maakte geluid. Ik pakte mijn mobiel erbij zodat ik toch iets licht had en misschien kon zien wat het was. Sta ik gewoon tegen de kont van een fucking groot nijlpaard aan te kijken!! Als ik niet had opgelet was ik zo tegen z’n kont aangelopen. Ik schrok me dus kapot en liep snel weer terug naar huis. Ik besloot iemand bij de bar te bellen om een bewaker mijn kant op te laten komen. Ik wachtte op het balkon en keek hoe de bewaker naar me toe kwam. Hij heeft denk ik zo’n 20 minuten gedaan over 200 meter lopen. Die kerel scheet sowieso ook in zijn broek, die liep niet been voor been of voet voor voet, maar gewoon teen voor teen. Maar goed, uit eindelijk was hij er wel en was hij mijn held van de avond. Hij heeft alle insecten voor me weg gehaald!!! (Het duurde wel even want hij wilde ze niet vermoorden dus pakte ze om de beurd op en zette ze op het balkon neer, waarna de helft dus gewoon weer terug naar binnen vloog). Maar goed, liever zo dan dat ik met die beesten moest slapen. Toen de bewaker weer weg was ging ik nog even met een kopje thee en een sigaretje op het balkon zitten om te kijken of ik nog wat kon zien. Vanaf het huisje waar Jeroen en Riaan verbleven zag ik steeds lichten schijnen dus ik wist dat daar een bewaker zou zitten. Ik besloot daar heen te lopen om even te socializen en met zijn licht kon ik ook de beesten beter zien. Ook Jeroen was al thuis dus ik heb nog een hele poos bij hun gezeten. Er zaten weer aardig wat olifanten vlakbij onze chalet. Eén olifant had zelfs een super klein baby’tje bij zich, waarschijnlijk was die net 1 of 2 week oud. Het was echt een fantastisch gezicht! Het baby’tje was heel erg moe dus die viel steeds op de grond en ging dan slapen. Moeder olifant was bezig met eten dus die gooide steeds allemaal bomen om die vervolgens op het baby’tje terecht kwamen. Het was echt een heel leuk gezicht, hier zou ik nog wel uren naar kunnen kijken! Op een gegeven moment kwam er een olifant echt heel dichtbij dus de bewaker wilde probeerde hem weg te jagen. Dat beest werd me ineens agressief! Niet normaal… Hij stormde op ons balkon af waar we zaten, begon te steigeren en als een gek met zijn oren te klappen! Jeroen schoot al achteruit maar ik vond het zo vet dat ik geen stap kon verzetten. Dat beest deed ons gelukkig niks, maar als hij zou willen zou hij onze hele chalet kunnen omver kunnen trappen. De avond hiervoor had er al een olifant een hele auto van een echtpaar (waar ook zo’n slaapgedeelte in zat) kapot geslagen met zijn slurf op zoek naar eten. Als die beesten iets willen zorgen ze ook wel dat ze het krijgen, het is dus altijd oppassen! Maar ik blijf het ontzettend vet vinden. Om een uur of 1 ben ik weer naar mijn eigen chalet gegaan om te gaan slapen.
Toen we de volgende ochtend wakker werden besloten we te gaan zwemmen want het was ontzettend warm. Toen we naar buiten liepen viel er ineens iets van ons dak af. Een slang! We schrokken ons dood maar dat beest was ook heel snel weer weg. Nadat we even gezwommen hadden en ons ontbijt op hadden, liepen we naar Track en Trail. Hier ga ik volgende week met mijn ouders heen dus ik wilde even zien hoe het eruit zag! Ik liep voorop (in mijn kort broek en op mijn slippertjes) en ik schrok me ineens helemaal wild! Ik stond gewoon bijna op een slang en het was geen kleintje ook, waarschijnlijk was dit een python. We hebben ’s middags nog wat gerelaxt en zijn toen weer terug naar huis gegaan. Er had dit weekend in ons huis ook een slang gezeten (een black mamba). Onze Zambiaanse huisgenoot was gelukkig zo stoer om hem dood te maken. Achter ons huis schijnt echt een hele grote slang te zitten, een cobra. Ik heb hem helaas nog niet gezien want hij zit voornamelijk onder de grond. Zijn holen zijn in ieder geval behoorlijk groot!
Toen we ’s avonds thuis kwamen voelde ik mij niet heel lekker. Ik ben eigenlijk gelijk naar mijn bed gegaan en ik kwam er de volgende dag pas om 1 uur ’s middags uit! Ik voelde me hondsberoerd en ben helaas ook behoorlijk ziek geworden. Alles wat ik at of dronk kwam er gelijk weer uit en ik had koorts (wat niet heel prettig is in een land waar je geen plek hebt om af te koelen). De nacht van dinsdag op woensdag was echt extreem erg, ik heb me nog nooit zo rot gevoeld. Ik merkte ook dat ik uitgedroogd begon te raken (wat natuurlijk niet gek is als je niks binnenhoud). De volgende ochtend heeft alien naar Siter Emelda gebeld die er gelijk aankwam. Toen ze me zag liggen en het verhaal aanhoorde sleurde ze me gelijk uit bed en nam me mee naar een dokter. Karlijn en Anniek zijn met mij mee geweest. Ik moet zeggen dat ik me er niet meer veel van kan herinneren omdat ik me zo ziek voelde, maar ik weet wel dat we daar nog gelachen hebben. Ik kreeg een injectie om het overgeven te stoppen, maar die kerel gaf die injectie gewoon met de opzuignaald!! (dat ding is zo’n 10 keer groter en dikker dan een injectienaald). Karlijn en Anniek schrokken zich dood en zaten er gelijk bovenop, ik liet het allemaal maar gebeuren want ik voelde me te ziek om iets te doen. Wel moest ik erg lachen om Karlijn en Anniek die zich zorgde maken over wat de dokter allemaal met me deed. Gelukkig kreeg ik ook antibiotica mee dus ik zou me binnen een paar dagen al wel wat prettiger gaan voelen. En dat was gelukkig ook zo! Donderdag was het sinterklaas en we zouden pizza halen en hebberen. Ik voelde me nog te ziek dus hebben we het een dag opgeschoven. Vrijdag voelde ik me inderdaad wat beter dus ik dacht dat ik wel een stukje pizza kon eten (niet slim natuurlijk, haha). Ik heb het die nacht gelijk weer geweten. Het hebberen was erg gezellig maar ik had niet veel geluk toen het alarm ging!
De volgende ochtend zouden we een les geven bij Mary mother of god. Ik voelde me al wel weer iets beter dus ik ben gewoon meegegaan! Het lesgeven was leuk en het ging ook goed. Je merkt wel echt dat de mensen hier vrij weinig kennis hebben van de gezondheidszorg, we krijgen soms hele rare antwoorden van mensen wanneer wij hen iets vragen. Dan denk ik echt ‘Hoe kom je bij die informatie’? Brother Simon was ook bij onze les, hij is echt zó ontzettend enthousiast. Dat is natuurlijk hartstikke leuk, maar soms was het ook wel een beetje vermoeiend. Elke keer wanneer we wat vroegen of informatie vertelde ging hij daar op in en begon in het nyanja van alles te ouwehoeren (wat wij natuurlijk niet begrepen). De les duurde dus een stuk langer dan verwacht maar het was wel geslaagd.
Donderdag op vrijdag zouden we weer met Caritas naar Utukani gaan om lessen te geven over HIV/aids, malaria, tb en dehydratie. Mr. Mbewe zou ons om 6 uur ’s morgens ophalen dus wij stonden weer fris en fruitig klaar. Deze man heeft wel het record gehaald! Hij was in totaal 9 uur te laat (kwam dus om 3 uur ’s middags)!! Ik ben dat wachten nu wel gewend dus ik wist dat hij vroeg of laat wel zou komen, maar toch is het natuurlijk balen want je programma word weer omgegooid. We kwamen uiteindelijk dus rond half 7 aan bij de Fathers waar we zouden overnachten. De volgende ochtend om 8 uur zouden we richting het dorpje gaan om onze lessen te geven. We hadden de lessen iets ingekort zodat we het wel in één dag konden doen. Toen we daar aankwamen waren er veel minder mensen dan de vorige keer. Bleek het dus zo te zijn dat er de vorige dag 40 mensen op ons hadden gewacht! Dit maakte mij behoorlijk boos, vooral omdat ze het te laat komen altijd wijten aan hun cultuur. Je kan mij niet wijsmaken dat dit een kwestie is van cultuur als alle deelnemers voor je lessen wel gewoon op tijd zijn. Aangezien onze deelnemers uit verschillende dorpjes komen om onze lessen te volgen (wat voor sommigen wel een paar uur lopen kan zijn), kwamen ze deze dag dus niet meer terug. Ik geef ze groot gelijk. We hadden dit keer dus maar 16 deelnemers waar ik ontzettend van baalde. Alsnog was het hartstikke leuk en waren de mensen heel enthousiast over onze lessen, maar ik baal gewoon van wat er gebeurd is. Het is zo jammer dat je hier in Afrika komt om mensen zoveel mogelijk te helpen en bij te brengen maar dat dit door de ‘cultuur’ regelmatig gewoon bijna niet mogelijk is.
14 December wilden we een 2e poging doen om de zonsopgang te bewonderen boven op de berg. Dit keer hadden we Father Joe gevraagd. Hij komt niet uit Zambia maar woont hier al wel heel lang, we hoopten dan ook dat hij misschien wel op tijd zou komen. En JA hoor, daar stond hij om 4 uur ‘s morgens!! Onze eerste afspraak in 3 maanden die er op tijd was, het moet niet gekker worden. We reden eerst met de auto naar zijn huis die dichtbij de berg was waarna we begonnen met lopen. Het was natuurlijk nog pikkedonker en Lourien was weer eens haar lamp vergeten. Nadat 2 mensen al waren gevallen omdat het zo’n smal donker paadje was waar je geen stenen etc zag liggen, waren we na een klein uur eindelijk op de top van de berg. Hier zouden we wachten op de zonsopgang, spannend!!!!!! En we wachten en wachten en wachten… Het begon al iets lichter te worden dus de zon moest er wel aankomen. Maar nee, het was ons niet gegund. Het begon ineens als een gek te gieten en er kwam een enorme wolk voor de zon, toch nog steeds niet de zonsopgang gezien dus. Ik kon er wel om lachen maar de rest van de groep was er aardig klaar mee. De bergwandeling was behoorlijk zwaar omdat het pad erg stijl was. We hadden dus ontzettend lopen zweten en toen we helemaal natgeregend waren kregen we het natuurlijk super koud. We besloten maar weer naar beneden te lopen en gingen ontbijten bij Father Joe. ’s Middags zijn Anniek en ik nog naar de kroeg geweest voor een drankje, een potje poulen en een hapje eten. Het eten dat we hier thuis maken begin ik echt meer dan zat te worden, dus Karlijn, Anniek en ik eten de laatste tijd regelmatig buiten de deur.
De volgende dag had ik met Father Dave afgesproken om mee te gaan naar de gevangenis. Hij gaat daar regelmatig heen om eten te brengen aan de gevangenen (voornamelijk voor de HIV patiënten) en hij geeft daar wel eens een kerkdienst. Het leek mij erg gaaf om een keer mee te maken dus ik ben samen met Anniek en Alien mee geweest. Toen we het terrein opreden konden we onze ogen al niet geloven, het eerste wat we alle 3 tegelijk zeiden was ‘Dit lijkt wel een concentratiekamp’. Het was een terrein met een heel hoog hek van prikkeldraad en er stonden allemaal blokken (cellen) in. Alle gevangenen stonden gewoon buiten op veld, de meesten met oranje pakken aan. We wisten totaal niet wat we konden verwachten dus liepen maar achter Father Dave aan. Het enige wat hij zei was: ‘Je moet je telefoon en camera in de auto laten’. Toen we naar binnen liepen werden we nergens op gecontroleerd, we hadden gewoon een tas mee maar zelfs daar werd niet ingekeken. Ik had dus gewoon van alles mee naar binnen kunnen smokkelen… Ik schrok me helemaal dood toen we gewoon met het terrein op gingen waar al die 750 mannelijke gevangenen los liepen en zelfs zonder bewaker. Die kerels werden helemaal gek, begonnen met z’n allen te klappen en te schreeuwen naar ons en veel van hen kwam naar ons toe om ons een hand te geven. We voelden ons knap ongemakkelijk maar liepen stug door. Father Dave zou eerst een dienst geven, dus wij kregen een plek om te zitten. We zaten in een hok met een dak erop en er zaten ongeveer 400 gevangenen bij ons in dat hok. Erg knus dus… Ik zat naast een gevangene die er nog wel aardig uit za dus ik ging een gesprek met hem aan. Ik vroeg hem waarvoor de meeste hier gevangen zaten waarna hij antwoorde ‘Voor verschillende dingen. Sommigen alleen voor gevechten of drugs dealen, maar ook veel voor verkrachtingen en moord’. Oké……. Ik zat dus in een hok met o.a. moordenaars en verkrachters en geen bewaker te zien, fijn gevoel haha. Toen de dienst erop zat kwamen ALLE gevangen langs ons gelopen om ons een hand te geven. Ik heb nog nooit zoveel handen geschud op een dag en al helemaal niet zoveel handen van criminelen. Toen de ronde er eindelijk op zat gingen we naar de zieken cel. Hier gingen we kijken wat de mensen nodig hadden en dat schreef Father Dave op een briefje zodat hij die dingen de volgende keer voor hen mee zou kunnen nemen. Nog even ter informatie, ik telde 7 cellen (hokken) op het hele terrein en er zitten 750 mannen vast. Dat betekend dus dat het aardig proppen zal zijn in de cellen want er passen misschien 20 bedden in. Ook had ongeveer 400 man een oranje pak aan en liep de rest gewoon in hun eigen kleding. Ik vroeg waar dat voor was en het blijkt dat de mannen in hun eigen kleding nog wachten op hun proces. Als er dus nog 350 man moet wachten op een proces dan is het dus zo dat de meesten heel lang vast zitten alleen al voordat ze weten hoelang ze krijgen. Bizar… Toen we klaar waren op de mannenafdeling gingen we nog naar de vrouwen. Ook hier heb ik weer mijn ogen uitgekeken. In tegenstelling tot de mannenafdeling zaten hier maar 26 vrouwen vast. De meeste vrouwen zitten hier vast omdat ze drugs dealen. Op deze manier verdienen de vrouwen namelijk makkelijk geld en kunnen ze voor hun kinderen zorgen. Er zit dus alleen één risico aan gebonden, je kan in de gevangenis terecht komen. Maar… Het waren niet alleen de vrouwen die in de gevangenis zaten, zij zitten hier met hun kinderen. Wanneer je als vrouw dus vast komt te zitten is je kind er ook de dupe van. Je kan je toch niet voorstellen dat kinderen (ook baby’s) gewoon moeten leven in een gevangenis? Ik vond het echt verschrikkelijk om te zien. Het was in ieder geval weer een hele ervaring om zoiets mee te maken en ik denk dat ik maar ga stoppen met drugs dealen…. (geintje ).
Volgens mij is mijn blog nu wel weer lang genoeg.. Vrijdag zijn mijn ouders hier en daar kijk ik echt ontzettend naar uit! Voordat ze komen heb ik nog wel het een en ander te doen. Vandaag ga ik naar de tienermoeders, morgen moeten we nog een les geven bij HBC St. Annes en donderdag gaan we naar het General Hospital!! De tijd begint steeds sneller te gaan, als mijn ouders hier zijn is het voornamelijk nog vakantie wat we hebben. Natuurlijk nog wel de afronding van onze projecten, maar we zullen niet meer veel in Chipata zijn! In ieder geval hebben we veel leuke dingen om naar uit te kijken voordat ik weer terug ga naar Nederland!
Ik mis jullie!!! Dikke negerzoen, Zulu