Over de helft!

Hallo allemaal,
Hier weer een blog vanuit Zambia, Chipata. We zijn inmiddels al over de helft! Nog een kleine 2 maanden te gaan tot we weer in Nederland zitten en over 3 weken zijn mijn ouders hier al! Het aftellen is dus al begonnen…
Hier gaat alles nog goed. Het weer begint langzaam aan wat om te slaan, we hebben tot nu toe een paar dagen regen gehad, maar tussendoor was het meestal weer een week droog en warm. De stroom valt hier nog steeds vaak uit of hebben we geen water meer. Ik begin er steeds meer aan te wennen! Hoewel het soms wel lastig blijft als er een hele dag geen water is en ik flink heb lopen zweten door de zon en het vele lopen… Ik zou het dan wel fijn vinden om dan ook te kunnen douchen! MAAR, we hebben wat ontdekt. Jullie zullen het niet geloven maar er bestaat een knop die je aan kan zetten wanneer er geen water is. Bij het kantoor van de diocese zit deze knop. We hadden er al wel vaak mensen aan zien zitten maar wisten niet waar dit voor was. Uiteindelijk hebben we het aan iemand gevraagd die weer aan de knop zat en die vertelde dat hij het water uitzette… Elke dag om 4 uur word deze knop uitgezet en ’s morgens weer aangezet. Maar dat word kennelijk af en toe vergeten. We hebben het van de week uitgeprobeerd toen we weer eens geen water hadden, en ja hoor! Daar kwam het water weer… Aan de andere kant is het natuurlijk raar dat deze knop gebruikt moet worden, dus ik dacht ‘er zit vast een addertje onder het gras’. Wat hier letterlijk en figuurlijk kan zijn want de slangen komen ook tevoorschijn met het regenseizoen. Maar goed, daar ging het niet om. Er zat inderdaad een addertje onder het gras. Aan de overkant van de weg hebben mensen ook een watertank voor het huis zitten. Zij hebben een veel grotere pijp en krijgen dus veel meer water. Wanneer de knop aan blijft overstroomt hun ton… We zijn er dus eindelijk achter hoe het kan dat we zo vaak geen water hebben! En ons super goede top idee om de knop steeds om te zetten wanneer we weer geen water hadden, kunnen we dus ook niet vaak gebruiken want dan staat heel Chipata straks blank.
De laatste tijd zijn we veel opgetrokken met Riaan. Dit is de manager van de Spar waar wij boodschappen doen. (De meeste boodschappen doen we bij de shoprite omdat dit goedkoper is, maar dat zeggen we hem natuurlijk niet ;-), hij vond het namelijk al niet leuk toen hij mijn shoprite aansteker zag… Oeps). Hij had ons de 15e, op een vrijdagavond uitgenodigd bij bar Mama Rula’s waar iemand haar verjaardag vierde. We gingen barbecueën en dronken een lekker drankje. Na de nodige drankjes ging de karaoke aan. Niemand durfde te zingen, dus zijn Eline en ik gegaan. Na ons eerste nummer ‘Proud Mary’ wilden ze alleen maar meer horen. Ze vonden het zo goed dat we daar uiteindelijk de halve avond gestaan hebben. Uiteindelijk heb ik zelfs nog een solo gezongen, ‘Het is een nacht’. Ik verbaasde me dat ze zelfs Nederlandse nummers erop hadden staan! Het was in ieder geval een gezellige avond en ik vond het heeeeerlijk om weer een keer te barbecueën.
De dag erna hadden we zin om te gaan zwemmen. De vorige keer hebben we gezwommen bij het ‘Crystal Springs’ hotel, maar dat zwembad was vies dus we wilden naar een ander zwembad. Onze taxichauffeur (Janvan) bracht ons naar het proteahotel. Dit is het duurste hotel van Chipata en dat merkten we gelijk. Het zwembad was heerlijk schoon en er lagen ligbedjes met handdoeken! Maar dat was nog niet alles, we zijn er ook gaan lunchen. Dat was echt in één woord: Goddelijk! Hier zouden we dus vaker heen gaan. De volgende dag zijn Karlijn, Anniek en ik samen met Riaan naar de Dam gegaan. Hij belde ons op of we zin hadden om te relaxen aan een meer en te barbecueën samen met zijn vrienden. DIKKE PRIMA, daar zeg ik geen nee tegen! Het was ook echt weer een heerlijk dagje. Er liepen alleen wel bizar grote struisvogels langs het meer. Prachtige beesten, maar ook wel een beetje angstaanjagend als je rustig op je handdoekje ligt.. Riaan en zijn vrienden zijn allemaal Zuid-Afrikanen. We hebben ontzettend om ze moeten lachen want veel van hun taal komt overheen met Nederlands. Alleen hebben ze een rare zinsopbouw… Het was heel komisch dat zij soms verstonden wat wij tegen elkaar zeiden en dat wij hun ook konden verstaan (een groot deel tenminste). Op een gegeven moment zei ik (Na 2 stukken vlees) ‘Nou, mijn ogen waren weer groter dan mijn maag’. Ze begonnen keihard te lachen, bleek dus dat we heel veel zelfde spreekwoorden en gezegdes hebben. Het was dus een gezellige middag.
De volgende dag hadden we een gesprek met father Japeth over wat we allemaal nog gingen doen. Omdat er al best wel veel afspraken gecanceld waren, hoopten we dat we nog wel veel in konden plannen. Japeth had helaas geen tijd meer om naar 2 ziekenhuizen te gaan, dus besloten we er nog maar 1 te bezoeken. Daarnaast gaan we nog een paar dagen weg met Caritas en geven we nog lessen aan 3 verschillende Home Based Care locaties. In principe dus nog genoeg te doen, maar op zich wilden we nog wel wat extra’s doen. Ik vroeg aan onze medestudenten (van de andere opleidingen) of zij nog iets voor ons te doen hadden met hun projecten. Alien en Eline doen een project met tienermoeders. Zij vroegen ons of wij volgende week een aan de tienermoeders kunnen geven over HIV/Aids, gezondheid maar ook hoe ze kunnen zien of hun kind gezond is of niet etc. Super leuk! Dat gaan we dus dinsdag doen. Ik vind het leuk om weer even wat anders te zien en te doen. Verder zijn we veel bezig geweest met de voorbereidingen van onze lessen en andere verslagen.
Vorige week woensdag voelde ik mij niet zo lekker, dus lag ik ’s middags even op bed. Verder was iedereen de hort op. Ik hoorde buiten een ontzettend hard gekrijs, dus ben maar even gaan kijken. Joyce (buurmeisje) zat tegen onze muur op en huilde zo hard dat ze bijna stikte. Het was echt verschrikkelijk om te zien. Ik tilde haar op en nam haar mee naar binnen om haar te troosten. Ik probeerde erachter te komen wat er aan de hand was, maar dat was erg lastig omdat ze maar een paar woordjes engels spreekt. Gelukkig kwam er een Zambiaan thuis om pauze te houden bij ons dus ik vroeg of hij even voor me kon vertalen. Bleek dat de moeder van Joyce weg was gegaan samen met Franky, zonder iets te zeggen. Joyce wist niet waar ze waren en ze was alleen thuis achter gelaten. In de eerste instantie dacht ik ‘Ik hou haar wel bij me totdat haar moeder er weer is’, maar toen ze weer heel hard begon te krijsen leek het me toch verstandiger om op zoek te gaan naar haar moeder. Ik nam Joyce mee aan mijn hand en vroeg haar waar haar moeder kon zijn. We zijn allemaal krottenwijkjes doorgelopen tot we ze eindelijk gevonden hadden. Joyce rende op haar moeder af, maar die vrouw deed echt heel raar. Ik ben er maar even bij gaan zitten, ten eerste om te kijken hoe het ging en ten tweede omdat ik niet meer wist waar ik was… Joyce en Frankie wilden na een half uur graag naar huis, maar hun moeder wilde niet dus zei dat ze wel vast konden gaan. Ik begrijp dat echt niet, die kinderen zijn 2 en 7 en moeten met z’n tweeën maar terug naar huis lopen door zo’n gevaarlijke krottenwijk. Ik ben dus weer mee terug gegaan en uiteindelijk wilden er nog meer kinderen mee. Toen ik thuiskwam was er nog steeds niemand thuis en zat ik ineens met 8 kinderen in huis! Maarja, die Zambiaanse kindjes zijn allemaal wel erg schattig. Ik heb soms wel ontzettende medelijden met die kindjes, hoewel ze zelf natuurlijk niet beter weten. Ik gooide vorige week bijvoorbeeld een onderbroek weg omdat die helemaal kapot was. Die onderbroek zat al een paar dagen in de container en die container hebben we later geleegd in ons afvalgat. De volgende dag zag ik dat Joyce die onderbroek aan had, helemaal onder het vuil. En zo gaat dat met heel veel dingen. Ik had ook een tandenborstel weggegooid, die hebben ze ook uit de vuilnis gevist. Maar ook een oude fles shampoo, lege flessen, lege aanstekers etc. Ze pakken echt alles waarvan ze denken dat ze er wat aan hebben. Wat ik hier nog het moeilijkste aan vind, is dat ik niet weet wat ik nu met de spullen moet doen die kapot zijn. Ik heb nu bijvoorbeeld weer sokken met gaten erin. Maar moet ik die dan weggeven of ook aan de buren geven? Ik vind dit best wel lastige dingen… Ze liggen nu dus nog in mijn kast.
We hadden al weer een aantal dagen voor onze projecten gewerkt en konden niet meer veel doen. Het was weer rond de 40 graden, dus besloten we weer te gaan zwemmen bij het Protea hotel. De hele groep was vrij dus we konden gezellig samen gaan. Ik kreeg deze dag ook te horen dat ik volgend semester stage mag lopen in het MC ziekenhuis in Lelystad op de kraamafdeling, super vet! Dit moest natuurlijk gevierd worden, dus namen we weer een heerlijke lunch. Toen we ’s middags thuis kwamen van het zwembad kwam ik er alleen achter dat ik echt ontzettend was verbrand! Ik heb er 2 nachten niet van kunnen slapen…
De volgende dag gingen we al heel vroeg naar Muzeyi (het derde mission hospital). Dit was niet echt een ziekenhuis, meer een kliniek. Er lagen ook maar 6 patiënten in dit ziekenhuis. De mensen kwamen hier dan ook meer voor controles en medicijnen. Er werkte ook geen dokter, alleen maar clinical officers en verpleegkundigen. In de ochtend hielp ik mee op de afdeling waar moeders met ondervoede kinderen kwamen. Wij moesten die kinderen controleren op o.a. gewicht, lengte, temperatuur, oren, ogen, hoofd, klieren, huid armdikte, beendikte, oedeem etc. Alle kindjes die kwamen waren inderdaad ondervoed. De één nog erger dan de ander. Op basis van de gegevens van de kindjes gaven we ze bijvoeding mee. Ik ging elke keer gokken hoe oud het kind was, maar ik zat er meestal een jaar en soms zelfs 2 jaar naast. Die kinderen zijn gewoon zo klein voor hun leeftijd, dat is echt bizar om te zien. Op een gegeven moment kwam er een jongetje binnen met een bizar groot hoofd. Door zijn ondervoeding was er heel veel oedeem ontstaan in zijn handen, voeten, benen en hoofd. Het was soms dus echt heel naar om te zien. Toen alle kindjes geweest waren, liep ik naar de afdeling waar de medicijnen gedeeld werden. Vandaag was namelijk de dag dat de mensen met HIV hun medicijnen op konden halen. Er zaten zo’n 60 mensen in een klein hokje opgepropt, die dus allemaal aan het wachten waren voor hun medicijnen. Ik besloot om te gaan helpen. Alle dossiers lagen door elkaar, dus er waren vrijwilligers die de dossiers aan de juiste mensen gaven. Dit duurde al heel lang, omdat ze gewoon op één stapel gegooid waren en veel mensen dezelfde naam hebben. Midden in het kamertje zat een verpleegkundige met de medicijnen. Ik ben naast haar gaan zitten en vroeg wat er gedaan moest worden. Ze zei dat er niet zoveel medicijnen waren dus dat we die moesten onderverdelen in alle mensen. Dit was nogal een lastig karwijtje, omdat er 8 verschillende soorten medicijnen waren, van de één was meer dan van de ander en het ene medicijn werd veel gebruikt en het ander weer niet. Het was aan ons de taak om de medicijnen zo eerlijk mogelijk te verdelen en de medicijncodes in alle dossiers te verwerken. We hadden alleen geen tijd en ruimte om te berekenen hoeveel mensen de bepaalde medicijnen nodig hadden, ook omdat de meeste dossiers nog uitgezocht moesten worden. We zijn dus maar gewoon begonnen en gaven de mensen maar voor 2 weken medicijnen mee in de hoop dat we dan uit zouden komen. Het was echt een enorm gepuzzel en er stonden allemaal mensen met hun dossiers te zwaaien en te roepen dat ze hun medicijnen wilden omdat ze anders geen tijd meer hadden om op zoek te gaan naar eten voor die dag. Echt verschrikkelijk om te zien hoe wanhopig die mensen zijn, om het er maar niet over te hebben hoe ontzettend ziek al die mensen zijn. Daar zat ik dus, in een klein hokje met zo’n 60 mensen, doosjes medicijnen, allemaal dossiers en een gestreste verpleegkundige. Na ongeveer een uur hadden we 40 mensen hun medicijnen gegeven, maar was 1 medicijn op. Ik vroeg aan de zuster wat we moesten doen en ze zei dat ik die mensen dan maar een ander medicijn moest geven. Oké… Uiteindelijk na veel puzzelen en zweten hadden alle mensen medicijnen en kon ik eindelijk weer een luchtje scheppen! Want ik moet eerlijk zeggen, in een klein hokje zonder ramen met mensen die geen mogelijkheid hebben om zich goed te wassen is niet al te prettig. Maar, het was gelukt en ook nog aardig snel. Omdat dit zo’n klein ziekenhuis was vonden we het onzin om hier lang te blijven. In één dag hadden we alles namelijk wel gezien en heel veel kon er niet gedaan worden door ons. We zijn ’s avonds dus weer terug gegaan. We zaten deze dag trouwens precies op de helft van ons verblijf in Zambia, dus hebben we lekker pizza gegeten met z’n allen!
Zaterdagavond wilden Karlijn, Anniek en ik wel weer een keer de kroeg in. Riaan zou ook gaan met een aantal medewerkers van de Spar en hij zou ook 2 schotse en 1 Nederlandse arts meenemen. Wij vonden het dus wel leuk om daarheen te gaan. Dit keer gingen we naar Blue Gums, want daar waren we nog niet geweest. Onze taxi (Gift) bracht ons daarheen. Riaan zou met de anderen pas later komen en we wisten niet wat dit voor kroeg was, dus ik heb onze taxichauffeur gevraagd of hij even mee wilde. Er is ons namelijk verteld dat je met een Zambiaan een stuk veiliger bent in de kroegen. Hij vond het leuk om mee te gaan. Het was echt wel een hele mooie tent om te zien. Er waren meerdere barretjes en er waren ook pouletafels en natuurlijk een dansvloer! Wat mij gelijk al opviel, was dat zeker 90 procent van de mensen die er waren, jongens waren. Van de 10 procent meiden die er waren was zo’n 9 procent prostituee. Ik werd gelijk door een meisje de dansvloer opgesleurd, ze wilde me leren hoe je Zambiaans danst. Nou, ik heb het geweten hoor. Na 1 min. Kreeg ik krampen en de volgende dag heb ik gewoon spierpijn gehad! Wat kunnen die mensen goed dansen en wat zijn Nederlanders eigenlijk stijf… Hoewel ik het dansen hartstikke leuk vond, voelde ik me toch niet heel prettig op de dansvloer. De mannen zijn nogal opdringerig en daarnaast schaam je je gewoon een beetje voor de manier waarop jij danst, vooral als iemand echt met je wilde dansen en je de pasjes gewoon niet kon volgen.. Ook de mannen dansen gewoon heel intiem met elkaar, wat echt heel apart is om te zien. In Nederland is dat namelijk echt not done, en hoewel ze hier geen homoseksualiteit kennen denk je toch vaak dat ze wel homo zijn. Ook over straat loopt een groot deel van de mannen gewoon hand in hand. Op een gegeven moment kwam Riaan aan met zijn vrienden en de 3 blanke vrouwelijk artsen. Ik heb heel leuk met de artsen gekletst, het was ook leuk om weer een keer een andere Nederlander te spreken. Na een paar drankjes moest ik plassen, dus ik liep naar het toilet, maar ik liep er ook heel snel weer uit. Ik ga geen details vertellen, maar ik zal jullie wel vertellen dat ik al mijn behoeftes in het bos achter de kroeg heb gedaan. Dit vond ik een stuk schoner, dus dan maar de kans dat er een slang in m’n kont zou bijten of wat dan ook! (is niet gebeurd hoor ;-) Ik zat nog gezellig met de artsen aan de bar toen er ineens een mannetje aankwam om te vertellen dat ze gingen sluiten. Ik zocht Anniek en Karlijn, zag ik dat de hele kroeg al leeg was! Behalve de groep waar wij mee waren, verder was iedereen al weg. Alleen, onze taxichauffeur was echt ontzettend dronken. Hij kon niet meer op zijn benen staan! Ook de anderen waren dronken en er was geen andere taxichauffeur meer. Dus deze stoere meid zegt ‘Gift, geef me de autosleutels, ik rij’. Hij gaf me de autosleutels en iedereen keek me verbaast aan en vroeg me of ik ooit wel eens rechts had gezeten en links had gereden. Eeh… Nee. Maarja, vette ervaring toch? En ik zou beter kunnen rijden dan een ontzettende dronkenlap (hoewel ik zelf ook wel wat drankjes had genuttigd). Ik vond het echt heel leuk om een keer links te rijden en het ging ook hartstikke goed. Ik had alleen nog niet gezien wie er allemaal in de auto zaten. Moest ik ineens nog meer mensen wegbrengen! Ik heb dus midden in de nacht nog heel Chipata doorgereden.
Verder hebben we de afgelopen week een aantal van onze lessen voorbereid, zijn we met andere verslagen bezig geweest en zijn we bij Home Based Care geweest. We hebben dus niet heel veel gedaan in de praktijk voor onze projecten, wat ik wel jammer vond. Als je veel thuis zit dan ga je je toch vervelen, ook al werk je wel op je laptop voor je projecten. Maar eigenlijk zitten we nu al zo’n beetje in de afrondingsfase. We zijn nu namelijk klaar met onze ziekenhuisbezoeken en we hoeven nog maar één keer naar het platteland met Caritas om lessen te geven. Voor Home Based Care kunnen we nog wel veel doen, want die kunnen we nog lessen geven over veel onderwerpen. De les aan de tienermoeders is eenmalig, dus als we dat gehad hebben hoeven we daar ook niks meer voor te doen. Maarja, we hebben in totaal ook nog maar 4 weken voor onze projecten. Over 3 weken zijn mijn ouders hier namelijk, dan gaan we op vakantie en als we weer terug zijn hebben we nog 1,5/2 weken om iets te doen voor we weer weg gaan. En als het lukt willen we die laatste 2 weken voornamelijk besteden aan afscheid nemen van iedereen en de laatste dingen doen voor onze projecten.
En…. Zaterdag op zondag gaan we weer op safari! We gaan dit keer maar met de helft van de groep, namelijk met Jeroen, Anniek Karlijn en ik. Riaan gaat namelijk terug naar Zuid-Afrika en het leek hem leuk om nog even naar Mfuwe te gaan. Hij heeft een gratis overnachting kunnen regelen, dus dat is wel heel relaxt! Van het weekend krijgen we waarschijnlijk ook weer nieuwe huisgenoten, een Duitser en een Engelsman. Ik hoop dat de Duitser goed is in het maken van cordon bleus, want dan mag die blijven!! 
Ik begin Nederland en mijn familie en vrienden al wel erger te missen. Ik kijk er al naar uit om weer terug te komen! (Hoewel ik het hier ook echt fantastisch heb en hier echt nog wel een tijdje wil blijven). De tijd zal nu wel snel gaan want we zitten al bijna in December!! Hoe is het bij jullie in Nederland? Sneeuwt het al?
Dikke kus!! Zulu